1. ADWENT DŁUGI – nazwa ta ma swoje korzenie u Ojców Kościoła, ale nie używa się jej oficjalnie w nauczaniu w Kościele, w liturgii. W tej pierwszej części Adwentu określanej jako adwent długi, fundamentem jest przypomnienie faktu, że wszyscy ludzie jako Kościół czekamyna moment przyjścia Chrystusa w tajemnicy paruzji, czyli oczekujemy Jego drugiego przyjścia w chwale. W tym kontekście, całe życie człowieka jest adwentem, jest nieustannym oczekiwaniem. Pewne jest jedynie to, że ten adwent kiedyś się skończy.

2. ADWENT KRÓTSZY – Drugi okres adwentu to jest tzw. adwent krótszy. To pojecie również ma korzenie u Ojców Kościoła>, a oznacza czas bezpośredniego przygotowania na przeżywanie tajemnicy wcielenia>.

 Ponieważ liturgia okresu Adwentu ma te dwa wymiary i trzeba je wyraźnie zaznaczyć, dlatego współczesny Adwent, który przeżywamy ma wyraźnie dwie części:

1. Pierwsza część rozpoczyna się w Pierwszą Niedzielę Adwentu i trwa do 16 grudnia włącznie i to jest Adwent Dłuższy przypominający prawdę o paruzji. Wszystkie teksty liturgiczne: i liturgii godzin, i liturgii Eucharystii,>mówią o paruzji. Wtedy czytamy proroka Izajasza w liturgii.

2. Druga część Adwentu trwa od 17 do 24 grudnia włącznie i to jest Adwent Krótszy, który mówi o tajemnicy wcielenia, a więc jest bezpośrednim przygotowaniem do Narodzenia Chrystusa w Betlejem. W liturgii czytane są odpowiednie teksty dotyczące aspektu wcielenia a cechą charakterystyczną w łacińskim brewiarzu są tzw. wielkie antyfony adwentowe.

    

   Elżbieta Król-Cebulska