- 1) pierwsze – „O Sapientia”, czyli „O Mądrości”,
- 2) drugie – „O Adonaj” – jedno z imion Pana Boga,
- 3) trzecie – „O Radix” – „O Korzeniu” – o korzeniu Jessego, królu Dawida
- 4) czwarte – „O Clavis David” – „O Kluczu Dawida”,
- 5) piąte – „O Oriens” – „O Wschodzie”
- 6) przedostatnia – „O Rex” – „O Królu”,
- 7) i ostatnia – „O Emanuel” – Bóg z nami.
Ciekawa jest konstrukcja tych antyfon – pierwsze litery wezwań ułożone od tyłu tworzą wyrazy: ERO CRAS – co znaczy dokładnie: BĘDĘ JUTRO. I następnego dnia mamy Boże Narodzenie.
Okres liturgiczny Adwentu pomimo tego, że sprawujemy liturgię poza Mszami roratnimi w kolorze fioletowym, nie jest okresem pokutnym, jest okresem radosnego oczekiwania.
- Najwcześniej Adwent był obecny na trenie kościoła gallikańskiego już w IV-tym wieku i trwał 3 tygodnie. Ten trzytygodniowy okres Adwentu gallikańskiego – tu jest różnica – był typowym okresem pokutnym.
- W Rzymie Adwent jest znany później, od wieku VI-tego, trwał 2 tygodnie i był traktowany jako bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia.
Dzisiejszy Adwent ma wymiar 4 niedziel – to nie zawsze są 4 tygodnie, to mogą być 4 niedziele i trzy tygodnie, albo trzy tygodnie i sześć dni, w zależności od układu kalendarza. Ta postać Adwentu, którą mamy obecnie dzisiejszy ma swoje korzenie sięgające do wieku VII-ego, i jest rezultatem reformy przeprowadzonej przez papieża GRZEGORZA WIELKIEGO.
Elżbieta Król-Cebulska