Wielkanoc jest najstarszym, największym i centralnym świętem chrześcijańskim. Gdyby bowiem Chrystus nie zmartwychwstał, nie obchodzilibyśmy żadnych innych świąt, którymi w ciągu całego roku się cieszymy. Nie byłoby również wspólnoty chrześcijan, której fundamentem jest przecież Zmartwychwstanie Chrystusa.

Święta Wielkanocne wzięły swój początek od żydowskiej Paschy, czyli wyjścia narodu wybranego z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej. Żydzi świętowali Paschę 14-go dnia księżycowego miesiąca Nisan. Wtedy to dokonała się Chrystusowa Pascha – przejście Chrystusa przez śmierć do chwały zmartwychwstania.

Na Soborze Nicejskim w roku 325 ustalono, że Wielkanoc w Kościele będziemy obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, gdyż wówczas nastąpiło Zmartwychwstanie Chrystusa.

Za czasów Jezusa w święto Paschy gromadzili się w Jerozolimie bardzo licznie wierni religii mojżeszowej. Składali baranka wielkanocnego we wspólnej ofierze, a potem spożywali go we wspólnotach rodzinnych, wspominając wyprowadzenie z niewoli egipskiej.

Dziś Chrystus Zmartwychwstały gromadzi swoich uczniów, jako Baranek Boży składa się w ofierze i zaprasza ich na ucztę, na której daje im spożywać Swoje Ciało i Swoją Krew. Jest to nasza Pascha, nasze przejście do nowego życia. Krew bowiem Chrystusa – Baranka ocala nas od grzechu i śmierci i czyni nas godnymi udziału w uczcie wiekuistej radości. Dlatego od najdawniejszych czasów w naszej polskiej tradycji, centrum stołu świątecznego zajmuje baranek wielkanocny z chorągiewką i radosnym napisem: Alleluja!

ORĘDZIE WIELKANOCNE

W czasie Wigilii Paschalnej śpiewane jest starożytne orędzie wielkanocne, Exsultet, obwieszczające początek radosnych obchodów: „Weselcie się już, zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się, słudzy Boga. Niechaj zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo”.

W dalszej części orędzie wysławia niezwykłe skutki zmartwychwstania Jezusa: „Uświęcająca siła tej nocy oddala zbrodnie, z przewin obmywa, przywraca niewinność upadłym, a radość smutnym”. Wszystko to dzięki temu, że Chrystus zmartwychwstał!

Właśnie teraz, w Okresie Wielkanocnym, Jezus pragnie wylać na każdego z nas te drogocenne i wspaniałe dary. Chce obmyć nas z grzechów i przywrócić nam niewinność. Chce uczynić nas na powrót wolnymi jak dzieci i napełnić radością zmartwychwstania. On zmartwychwstał i żyje! Oto największa prawda naszej wiary!

Zmartwychwstanie Jezusa ma moc przemienić także nasze życie. Obyśmy wszyscy doświadczyli tej mocy w rozpoczynającym się właśnie Okresie Wielkanocnym. Obyśmy przepełnieni miłością do Boga Ojca, rozlaną w naszych sercach przez Ducha Świętego, z radością chwalili Jezusa Chrystusa, Tego, który nas wyzwolił!

WEJDŹ DO RADOŚCI BOGA!

„Pełnią łask paschalnych radują się wszystkie ludy na całej ziemi – tak modli się Kościół na całym świecie słowami prefacji wielkanocnych. Zmartwychwstanie Jezusa, które świętujemy w czasie Wielkanocy, jest wydarzeniem radosnym. Jesteśmy zaproszeni do udziału w radości wielkanocnej poprzez rozważanie wielkich rzeczy, które uczynił dla nas Bóg przez śmierć i zmartwychwstanie swego Syna.

Sens i znaczenie zbawcze Zmartwychwstania

"Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara" (1 Kor 15, 14). Zmartwychwstanie stanowi przede wszystkim potwierdzenie tego wszystkiego, co sam Chrystus czynił i czego nauczał. Wszystkie prawdy, nawet najbardziej niedostępne dla umysłu ludzkiego, znajdują swoje uzasadnienie, gdyż Chrystus dał ich ostateczne, obiecane przez siebie potwierdzenie swoim Boskim autorytetem. (KKK 651)

Misterium Paschalne ma dwa aspekty: przez swoją śmierć Chrystus wyzwala nas od grzechu; przez swoje Zmartwychwstanie otwiera nam dostęp do nowego życia. Jest ono przede wszystkim usprawiedliwieniem, które przywraca nam łaskę Bożą, "abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych" (Rz 6, 4). Polega ono na zwycięstwie nad śmiercią grzechu i na nowym uczestnictwie w łasce. Dokonuje ono przybrania za synów, ponieważ ludzie stają się braćmi Chrystusa, jak sam Jezus nazywał uczniów po Zmartwychwstaniu: "Idźcie i oznajmijcie moim braciom" (Mt 28, 10; J 20, 17). Stają się oni braćmi nie przez naturę, ale przez dar łaski, ponieważ to przybrane synostwo udziela rzeczywistego uczestnictwa w życiu jedynego Syna, który objawił się w pełni w swoim Zmartwychwstaniu. (KKK 654)

Wreszcie Zmartwychwstanie Chrystusa - i sam Chrystus Zmartwychwstały - jest zasadą i źródłem naszego przyszłego zmartwychwstania: "Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli... I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni" (1 Kor 15, 20-22). W oczekiwaniu na to wypełnienie, Chrystus Zmartwychwstały żyje w sercach wiernych. W Nim chrześcijanie "kosztują mocy przyszłego wieku" (Hbr 6, 5), a ich życie zostało wprowadzone przez Chrystusa do wnętrza życia Bożego, aby "już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał" (2 Kor 5, 15). (KKK 655)

UCZESTNICZYMY W JEGO ZMARTWYCHWSTANIU!

„Bóg wskrzesił nas razem z Chrystusem i wraz z Nim posadził nas na wyżynach niebieskich” (Ef 2, 6). Zatem poucza nas: Jeżeli wierzycie, że Chrystus powstał z martwych, wierzcie, że i wy wraz z Nim tak samo zmartwychwstaliście; jeżeli wierzycie, że Chrystus zasiada po prawicy Ojca w niebie, wierzcie, że i wy zostaliście umieszczeni nie na ziemi, lecz na wyżynach niebieskich; jeżeli wierzycie, że umarliście wraz z Chrystusem, wierzcie, że wraz z Nim i żyć będziecie; jeżeli wierzycie, że Chrystus umarł dla grzechu i żyje dla Boga, to i wy będziecie martwi dla grzechu i żyjecie dla Boga. Wszystko, co o Nim napisano… Jego narodziny, wychowanie, moc, męka i zmartwychwstanie, nie tylko dokonało się ówcześnie, ale i teraz w nas się dokonuje.”

Orygenes (ok. 185-253/254)

CO CHRYSTUS MÓWI DO NAS?

– Uwierzcie; uwierzcie, że będziecie mieli udział w mojej wspaniałej uczcie, ponieważ Ja nie gardziłem waszym nędznym pokarmem. Czyż Ten, który dzielił waszą niedolę, nie obdarzy was swoim błogosławieństwem? Z całą pewnością udzieli go wam. On dał nam obietnicę uczestnictwa w Jego życiu. Ale On uczynił coś jeszcze bardziej niewiarygodnego. Przyjął za nas śmierć. Dzięki temu prawdą mogło się stać to, co powiedział: Zapraszam was do uczestnictwa w moim życiu, gdzie nie ma śmierci. Zobaczcie więc, do czego was zapraszam – do krainy aniołów, do przyjaźni z Ojcem i Duchem Świętym, do wiecznego ucztowania, do radości bycia moimi braćmi. Przede wszystkim jednak zapraszam was do Siebie, do uczestnictwa w całym moim życiu. Czyż nie jesteście w stanie uwierzyć, że dam wam moje życie? Przyjmijcie więc moją śmierć jako gwarancję.

Dlatego, jak długo żyjemy w tym doczesnym ciele, umierajmy razem z Chrystusem przez zmianę swego postępowania, abyśmy mogli żyć z Nim na wieki w prawości i miłości. Dopóki nie przyjdziemy do Tego, który przyszedł do nas, dopóki nie zaczniemy żyć w zjednoczeniu z Tm, który umarł za nas, dopóty nie posiądziemy obiecanego błogosławionego życia.

Z kazania św. Augustyna